Venetus A (Marciana 454 = 822), folio 130, verso

previous	next
msA 130r	msA 131r

Iliad text (25 lines)

Iliad 10.227: ὡς ἔφαθ’. οἱ δ’ ἔθελον Διομήδεϊ πολλοὶ ἕπεσθαι:

Iliad 10.228: ἠθελέτην Αἴαντε δύω θεράποντες Ἄρηος :

Iliad 10.229: ἤθελε Μηριόνης : μάλα δ’ ἤθελε, Νέστορος υἱός:

Iliad 10.230: ἤθελε δ’ Ἀτρείδης δουρὶκλειτὸς Μενέλαος :

Iliad 10.231: ἤθελε δ’ ὁ τλήμων Ὀδυσεὺς καταδῦναι ὅμιλον

Commented on by msA 10.2014

Iliad 10.232: Τρώων , αἰεὶ γάρ οἱ ἐνὶ φρεσὶ θυμὸς ἐτόλμα.

Iliad 10.233: τοῖσι δὲ καὶ μετέειπεν ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγαμέμνων :

Iliad 10.234: Τυδείδη Διόμηδες . ἐμῷ κεχαρισμένε θυμῷ:

Iliad 10.235: τὸν μεν δὴ ἕταρόν γ’ αἱρήσεαι ὅν κ’ ἐθέλῃσθα,

Iliad 10.236: φαινομένων τὸν ἄριστον. ἐπεὶ μεμάασί γε πολλοί:

Iliad 10.237: μὴδὲ σύ γ’ αἰδόμενος σῇσι φρεσὶ. τὸν μὲν ἀρείω

Iliad 10.238: καλλείπειν: σὺ δὲ χείρον’ ὀπάσσεαι αἰδοῖ εἴκων:

Iliad 10.239: ἐς γενεὴν ὁρόων. μηδ`’ εἰ βασιλεύτερός ἐστιν:

Iliad 10.240: ὡς ἔφατ’: ἔδδεισεν δὲ περὶ ξανθῷ Μενελά̄ῳ :

Commented on by msA 10.2015

Iliad 10.241: τοῖς δ’ αὖτις μετέειπε βοὴν ἀγαθὸς Διομήδης :

Iliad 10.242: εἰ μὲν δὴ ἕταρόν γε κελεύετέ μ’ αὐτὸν ἑλέσθαι.

Commented on by msA 10.2016, msA 10.2017

Iliad 10.243: πῶς ἂν ἔπειτ’ Ὀδυσῆος ἐγὼ θείοιο λαθοίμην.

Iliad 10.244: οὗ περὶ μὲν πρόφρων κραδίη: καὶ θυμὸς ἀγήνωρ

Commented on by msA 10.2018

Iliad 10.245: ἐν πάντεσσι πόνοισι: φιλεῖ δέ ἑ Παλλὰς Ἀθήνη :

Iliad 10.246: τούτου γ’ εσπομένοιο, καὶ ἐκ πυρὸς αἰθομένοιο

Commented on by msA 10.2019

Iliad 10.247: ἄμφω, νοστήσαιμεν, ἐπεὶ περίοιδε νοῆσαι:

Commented on by msA 10.2020

Iliad 10.248: Τὸν δ’ αὖτε προσέειπε πολύτλας δῖος Ὀδυσσεύς :

Iliad 10.249: Τυδείδη : μήτ ἄρ με, μάλ’ αἴνεε μήτε τί, νείκει:

Commented on by msA 10.2021

Iliad 10.250: εἰδόσι γάρ τοι ταῦτα μετ’ Ἀργείοις ἀγορεύεις:

Iliad 10.251: ἂλλ’ ἴ̈ομεν; μάλα γὰρ νὺξ ἄνεται: ἐγγύθι δ’ ἠώς:

Other texts (11 passages)

Scholia group: msA

msA 10.2015: ὡς ἔφαθ’ ἔδδεισεν δὲ: ἀθετεῖται ὅτι περισσος ὁ στίχος καὶ παρέλκων καὶ μὴ ἐπιλεγόμενος ἀπαρτίζει τὴν διάνοιαν: ἡ δὲ διπλῆ ὅτι ἔξωθεν ἐκ τοῦ ἰδίου προσώπου ἀραφωνεῖ ὡς καὶ τὸ νήπιος. οὐδ’ ἂρ ἔμελλε κακὰς ὑπο κήρας ἀλύξας : οὐδὲ ἐν τῇ: Ζηνοδότου δε ἦν ⁑

Comments on 10.240

msA 10.2016: κελευετέ μ’ αὐτὸν ἐλέσθαι : Ἀλεξίων τὸ ε τῇ ἀντωνυμίᾳ δίδωσιν αὐτῷ ῥήματι τελεικόν. καὶ δοκεῖ ὀρθοτονεῖν ὡς εἰ καὶ συνθέτως ἐλέγετο ἐμαυτον, καὶ τοῦτό γε ἐχρῆν εἶναι. ἀεὶ γὰρ αἱ τοῦ πρωτ προσώπου ἀντωνυμίαι προτασσόμεναι τῆς αὐτὸς ὀρθοτονοῦνται: ὁ μέντοι Ἀσκαλωνίτης καὶ Ἀρίσταρχος ἐγκλητικῶς ἀνεγνώκασιν. ἐπι τὸν τε σύνδεσμον ποιοῦντες τὴν ὀξεῖαν ἵνα μὴ ὡς ἀκατάλληλον φανῇ τὸ ἑμαυτὸν ἑλέσθαι ⁑

Comments on 10.242

msA 10.2017: εἰ μεν δὴ ἕταρον γε: ὅτι ἕταρον νῦν οὐ φίλον . ἀλλὰ συνεργὸν λέγει: ἡ δὲ ἀναφορὰ προς τὸ ἑταρίσσαιτὸ ἀντὶ του συνεργὸν λάβοι :

Comments on 10.242

msA 10.2018: οὗ περὶ μὲν πρόφρων : ἀληθῶς ὁ ἐν τοῖς κινδύνοις ἕπαινος χρήσιμος παρωσάμενος πᾶσαν αἰδῶ καὶ ἀμέλειαν ἅμα δὲ καὶ τοῖς ἄλλοις ἀπολογεῖται. οὐ δι ἀνδρείαν φησας αὐτὸν δέχεσθαι ἀλλα δια φρόνησιν ⁑

Comments on 10.244

msA 10.2019: τούτου γ’ ἑσπομένοιο. δύναται καὶ σπομένοιο ὡς φησὶν ὁ Ἀσκαλωνίτης . καὶ ὅμοιόν ἐστι τοῦ ὁ δε σπώμενος περὶ δουρί εἰ δὲ Ἀρίσταρχος δασύνει τὸ εῖ δε σὺ ὦ μέγ’ ἀναιδὲς ἅμ’ ἐσπόμεθ’ ἀνάγκῃ πᾶσα κατ αυτὸν δασύνειν καὶ τὴν μετοχὴν καὶ ἀπο τοῦ ε ἄρχεσθαι ⁑

Comments on 10.246